KONSULTACJE
Konsultacje psychologiczne to spotkania, które mają na celu przyjrzeć się możliwościom rozwiązania bieżącego problemu. Prowadzą do tego, by wyposażyć klienta w zasoby do radzenia sobie z aktualną sytuacją – stworzyć strategię działania, zaproponować ćwiczenia do wykonywania na codzień, wskazać potencjalne drogi do rozwiązania problemu. Konsultacja może służyć również zrozumieniu pewnego problemu i uzyskaniu rzetelnej, zgodnej z najnowszą wiedzą psychologiczną informacji na temat potencjalnych przyczyn i możliwości radzenia sobie w danej sytuacji.
Aktualnie nie prowadzę psychoterapii. Pracuję konsultacyjnie z osobami, które nie szukają psychoterapii z różnych powodów, np. aktualnie czują się przeciążone, nie chcą lub nie mogą pozwolić sobie na długotrwałe zobowiązanie z psychoterapeutą, mają poczucie, że aktualnie chcą popracować nad konkretnym problemem i nie czują potrzeby wchodzić w proces terapii, potrzebują doraźnego wsparcia, szukają inspiracji do rozwoju we własnym tempie i na własną rękę.
Konsultacje mogą dotyczyć między innymi:
– bieżących problemów, lub przeżyć, które sprawiają trudność
– sytuacji w relacjach – rodzinnych, partnerskich, zawodowych
– postępowania w trudnych sytuacjach rodzinnych, np. problemach wychowawczych, w sytuacji chorób członków najbliższej rodziny
– wyboru ścieżki zawodowej, czy podjęcia decyzji o charakterze zawodowym
Ilość spotkań konsultacyjnych zależy od potrzeb i preferencji klienta. Nie ma konieczności, aby przybierały one formę regularnych spotkań. Dla niektórych osób, szukających rzetelnej wiedzy na ważny dla nich temat, wystarczy już jedno spotkanie. Niektóre osoby, które zaczynają odkrywać i zgłębiać pewne zależności, decydują się na rozpoczęcie psychoterapii, która stanowi innego rodzaju drogę do rozwoju osobistego.
Konsultacje a psychoterapia
Psychoterapia jest ustrukturalizowanym procesem, w którym klient uczy się rozpoznawać i rozumieć własną historię i sposoby funkcjonowania, a także w sposób konsekwentny pracuje nad pożądaną zmianą zachowania, czy osiąganiem innych wyznaczonych celów terapeutycznych. W psychoterapii pracuje się na dynamice relacji. W relacji terapeutycznej przepracowuje się pewne wzorce z innych znaczących relacji (terapeuta niejako umożliwia przeżycie siebie i swoich doświadczeń w pozytywnej korektywnej relacji). Ze względu na istotną rolę dynamiki relacji, praca psychoterapeutyczna musi mieć charakter systematyczny – stałych ram, które gwarantują, że dynamika relacji terapeuta-klient jest zachowana i pozwala na bieżącą pracę. Tymi stałymi ramami są ustalone od początku, zazwyczaj cotygodniowe spotkania o określonej porze, niezmienne przez cały okres trwania psychoterapii (z różnymi wyjątkami w zależności od szkoły terapii). Psychoterapia uruchamia szeroką gamę emocji w relacji terapeuta – klient, często wyzwala nowe, nieraz trudne lub odczuwane jako niechciane lub wstydliwe zachowania i pozwala na ich doświadczenie w bezpiecznych, nieoceniających warunkach, a także może pomóc przepracować te doświadczenia w szerszych ramach – długotrwałego funkcjonowania w relacji. Relacja terapeutyczna jest także relacją, w której klient może się przejrzeć – „taki jestem w relacji z drugą osobą, która nie ocenia mnie i akceptuje bezwarunkowo”.
Proces psychoterapii uruchamia nieco inne mechanizmy nic praca konsultacyjna i wsparciowa. Konsultacje, jakie prowadzę, mają raczej charakter wsparcia, inspiracji, zaproponowania innego (mojego) punktu widzenia na sytuację oraz poszukania narzędzi czy metod, które mogłyby pomóc w lepszym radzeniu sobie z trudnościami, które klient napotyka.
Psychoterapię i konsultacje porównałabym do różnych sposobów na przygodę z wyprawami górskimi. Konsultacje widzę jako jednorazowy wyjazd w góry z instruktorem wspinaczki, który pomaga wybrać odpowiedni sprzęt, nauczy z niego korzystać, opowie o swoich doświadczeniach ze wspinaczki i podczas podróży pomoże, poda rękę, czasem podtrzyma, by wejść na szczyt. Po osiągnięciu szczytu współpraca się kończy. Oczywiście można umówić się na kolejną wyprawę na inny szczyt, ale nie trzeba, można sobie samemu zaplanować kolejne wycieczki, pochodzić, poeksplorować szlaki. Być może w innych warunkach pogodowych, porze roku lub odmiennym charakterze wzniesień, będzie potrzeba wybrania się, dla pewności, kolejny raz z instruktorem. Relacja z instruktorem jest mniej intensywna – jest, kiedy go trzeba, a kiedy nie, to go nie ma. Psychoterapia to bardziej jak espedycja w Himalaje, w której psychoterapeuta jest bardziej doświadczonym na szlakach partnerem w podróży, jego zadaniem jest jak najbardziej tę podróż ułatwić, ale jednak dążyć do realizacji określonego, często trudnego celu. W takiej podróży zdobywa się wiele szczytów, często w ekstremalnych warunkach, z wieloma kryzysami i napięciami. Psychoterapeuta jako partner z większym doświadczeniem, spokojnie pozwala klientowi na przeżywanie tych warunków, kryzysów, trwa przy nim, ale stawia własne granice, czasem musi otrzeźwić, mając świadomość, że aby dojść w całości do celu będzie potrzebne wiele siły. Osiągnięty wspólnie sukces – to życiowe osiągnięcie. Koszt i zaanagżowanie obu stron – ogromne. Relacja z partnerem – terapeutą buduje się długo, jest czymś intensywnym i unikalnym. Nie każdy musi być himalaistą, choć to wspaniała przygoda i przynosi finalnie duży spokój.
Ja aktualnie nie prowadzę „ekstremalnych” ekspedycji górskich i towarzyszę w pracy psychologicznej nad sobą tym osobom, które z różnych powodów nie szukają psychoterapii, ale chcą skorzystać z wiedzy i doświadczenia psychologa, by rozwiązać aktualne trudności lub wyzwania.